Άρθρο του Γιάννη Περίδα Το άρθρο αυτό το έγραψα πριν από 9 ακριβώς μήνες, Μάιο του 2010, στο VETO. Δυστυχώς, επιβεβαιώθηκα πλήρως...έτσι αναγκαστικά, το ξαναφέρνω στην επιφάνεια και το αναδημοσιεύω.
…Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας κοντός, ζωηρός ανθρωπάκος, που έβαλε στο μυαλό του την ιδέα να κυβερνήσει τη χώρα του και να κατακτήσει τον κόσμο! Έμπλεξε με τους… αριστερούς της εποχής του, έγινε ταραχοποιός, μετά μπήκε στη Σχολή Αξιωματικών, έγινε ανθυπολοχαγός στα 16 του χρόνια, πήρε ακόμα τρεις βαθμούς, μπερδεύτηκε πιο πολύ με τους επαναστάτες, στρίμωξε τη Δεξιά σε μια μεγάλη μάχη, είδε την τότε «αλλαγή» να θριαμβεύει, είδε τον εαυτό του να γίνεται στρατηγός, μετά ύπατος, μετά δικτάτορας, μετά αυτοκράτορας και τέλος, θλιβερός εξόριστος και… μακαρίτης!
Θα καταλάβατε ότι μιλάμε για τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη, εκείνο τον μεγάλο στρατηλάτη που είχε βρει τον μάστορή του, όχι στο πρόσωπο του Ουέλιγκτον και του Μπλίχερ, καθώς το θέλει η παραδοσιακή ιστορία, αλλά στο πρόσωπο του Ρώσου πρίγκιπα Μιχαήλ Ιλαριόνοβιτς Κουτούζοφ, στρατάρχη πασών των Ρωσιών και… πάντων των καθεστώτων.
Τα σίριαλ διδάσκουν.
Αυτά τα δύο πρόσωπα, ο Βοναπάρτης και ο Κουτούζοφ, ήρθαν στο ελληνικό προσκήνιο με την ταινία «Πόλεμος και ειρήνη», που προέβαλε προ καιρού η ΕΡΑ. Όπως ήρθε στο προσκήνιο κι εκείνος ο δαιμόνιος στρατηγός Γκιάπ Βον Νγκουγι σ' ένα άλλο σίριαλ, της κάποτε-κάποτε απρόσεκτης ΕΡΑ, για τον πόλεμο του Βιετνάμ.
Στο πρόσωπο του Ναπολέοντα, ο δικός μας πρώτος ΥΠΑΤΟΣ διαπίστωσε την απελπιστική ματαιότητα των ματαιοτήτων. Ενώ στα πρόσωπα του Κουτούζοφ και του Γκιαπ, ο προσωπικός του αντίπαλος θαύμασε την πανουργία της ειδικής πολεμικής τεχνικής που γονατίζει τους ισχυρούς. Τι έκανε, λοιπόν, ο στρατάρχης Κουτούζοφ στα 1812;
Άφησε την περήφανη στρατιά των 700.000 ανδρών να προελάσει βαθιά μέσα στην απέραντη ρωσική γη. Και υποχωρώντας κατέστρεφε συνεχώς τα πάντα. Σπίτια, ζώα, τρόφιμα, σπαρτά. Κι όταν η στρατιά του Ναπολέοντα έφτασε εξαντλημένη στη Μόσχα, ο γερο-Κουτούζοφ έκαψε και τη Μόσχα!
«Μα, δεν θα δώσεις μάχη;» τον ρωτούσε ο τσάρος. «Όχι δεν θα του κάνω το χατίρι» απαντούσε ο πολέμαρχος με τα παχιά φρύδια. «Θα τον πεθάνω στην πείνα και στον κλεφτοπόλεμο». Κι όταν ο αυταρχικός Ναπολέων, με τη στρατιά του κουρελιασμένη και τα άλογά του ψόφια από την παγωνιά, στρώνοντας τη λάσπη με πτώματα ουσάρων, ο Κουτούζοφ τον χτύπησε από πίσω με ξεκούραστους παρτιζάνους, ώσπου τελικά τον περιέλαβε στον ποταμό Μπερεζίνα και του 'δωσε τη χαριστική βολή…
Το ψάρι μέσα στο νερό.
Τι έκανε εκείνος ο δαιμόνιος Γκιαπ στο Βιετνάμ; Πώς τα κατάφερε να κατατροπώσει τους δύο μεγαλύτερους στρατούς του κόσμου σ' έναν 25ετή πόλεμο; Τέσσερα αποφθέγματα τα λένε όλα:
- Το κύριο μέτωπό μας είναι τα μετόπισθεν του εχθρού κι όχι η κεφαλή του.
- Το ψάρι κολυμπάει μέσα στο νερό κι όχι έξω απ' αυτό.
- Το υψηλό ηθικό του στρατού μας τσακίζει κόκαλα, μόνο όταν ενσωματωθεί με τη σύγχρονη τεχνική.
- Όταν στριμώξεις τον εχθρό σου από τις τρεις πλευρές, άφησέ του την τέταρτη να υποχωρήσει, γιατί, αν δεν έχει οδό υποχώρησης, αγριεύει και σου βγάζει τα μάτια.
Αν αληθεύει η φράση του Μάο, ότι πόλεμος είναι η αιματηρή πολιτική και πολιτική είναι ο αναίμακτος πόλεμος, τότε οι στρατηλάτες έχουν πολλά να διδάξουν στους πολιτικούς. Ο στρατάρχης Γκιαπ είναι σαν να μας λέει: Παρατήστε τις μάχες κορυφής, γιατί εκεί δεν τα βγάζετε πέρα. Στήσετε το μέτωπο στα μετόπισθεν του εχθρού, εκεί που είναι αδύνατος. Παντρέψτε το υψηλό φρόνημα του 41% με τη μοντέρνα τεχνική του Πολιτικού Πολέμου που – πανάθεμά σας – δεν την ξέρετε… Ότι από εκεί τα 'χουν βρει σκούρα, κανείς δεν αμφιβάλλει. Ότι δεν το 'χουν βάλει κάτω, όλοι το βλέπουν!
Η πράσινη αλεπού στην αυλή.
Αυτή τη φορά, η «πράσινη αλεπού» πεινασμένη, πουντιασμένη, αλλά πολυμήχανη έχει τρυπώσει αθόρυβα στην αυλή του νοικοκύρη, όχι για ν' αρπάζει μια-δυο όρνιθες, αλλά για να εγκατασταθεί (όπως και το κατάφερε μέχρι σήμερα) για «πολλά χρόνια», παριστάνοντας το… λυκόσκυλο. Προβάλλει το ΝΑΙ εκεί που ως τώρα αντέτασσε το ΟΧΙ. Γέμισε την αυλή με Άγγλους, Γάλλους, Πορτογάλους, Αλβανούς. Κατάλαβε ότι οι υπηρέτες του Συστήματος ζουν περισσότερο από τους… ανατροπείς του.
Σε μια αργή Αλλαγή, η κίνηση της Αλλαγής φαίνεται να γλιστρά στο εσωτερικό του Συστήματος, όπως το αυγό της στρουθοκαμήλου στο πεπτικό σωλήνα του πύθωνα. Οι Άγιοι Φραγκίσκοι της φοβούνται ότι η Ιερουσαλήμ θα μείνει για πάντα ένα όραμα. Και οι στρατηγοί της θα μπουν στη … Μόσχα, όπως ο Μιρά, κατάλαβαν ότι δύο είναι οι επιλογές τους: Ή να παρακολουθήσουν στο πλευρό του Βοναπάρτη τις ατέλειωτες μεταμορφώσεις του ή να τα ψιλοκουβεντιάσουν με κάποιον Ταλεϊράνδο!
Η ώρα του Κουτούζοφ.
Με αυτές τις αναδρομές στις … αλεπούδες του Αισώπου, δεν μένει παρά να παρακολουθήσουμε τις «συναινετικές διαδικασίες» της Κυβέρνησης (ή παλαιότερα του Ανδρέα) που πολύ θυμίζουν τους «στρατηγικούς ελιγμούς» του Λένιν στα 1921, που παράτησε τον «πολεμικό κομμουνισμό» και εφάρμοσε τη «Νέα Οικονομική Πολιτική» - ένα καπιταλοαστικοσοσιαλιστικό κοκτέιλ, για να 'ρθει ύστερα ο Στάλιν και να την καταργήσει προ κινδύνου να ξαναγυρίσει η Ρωσία στην κεφαλαιοκρατία!
Βρίσκεται, λοιπόν, και η Αλλαγή (καθώς και τα νέα φορολογικο-κοινωνικά μέτρα του Γιώργου, στην πιο κρίσιμη φάση τους; Όπως η εκστρατεία του Βοναπάρτη ως τη φλεγόμενη Μόσχα του 1812. Η στρατιά των πράσινων έχει πάρει, ίσως, τον μακάβριο δρόμο της επιστροφής.
Είναι η ώρα του Κουτούζοφ! |
